#1 -"W jakiś sposób oboje zawsze wiedzieliśmy, że jesteśmy razem, ponieważ oboje nosimy w sobie rany. Łączyły nas doświadczenia, których żadne z nas nie chciało"

         Dzisiaj do długiej listy "Najlepsze z najlepszych", chciałabym dołączyć książkę Katiji Millay "Morze spokoju". Po pierwsze jestem zobowiązania do pochwalenia autorki, chapeau bas! Następnie, podziękowania dla bonamort, która kupiła i zmusiła mnie do jej przeczytania. Nie musiała mnie długo namawiać, po przeczytaniu opisu na tylnej okładce, zakochałam się w niej, a ona bez wstydu rozłożyła mnie na łopatki.
          Pozwolę sobie zdradzić prolog: "Nie­na­widzę swo­jej le­wej ręki. Nie­na­widzę na nią pa­trzeć. Nie­na­widzę, kie­dy drży i za­ci­na się, i przy­po­mi­na o utra­co­nej tożsamości. Ale i tak na nią patrzę, po­nie­waż przy­po­mi­na mi również o tym, że znajdę chłopa­ka, który wszyst­ko mi ode­brał. Za­mie­rzam zabić swo­je­go mor­dercę. I za­mie­rzam zro­bić to lewą ręką.". Myślę, że już po przeczytaniu prologu pojawia się chęć przewrócenia kartki, nie powstrzymałam się od tego i wy też nie dacie rady.
          W książce poznajemy Nastye w ciężkim okresie jej młodego życia. Nowe miejsce, nowa szkoła, nowa tożsamość. Trzy rzeczy, które dają jej nadzieję na nowe życie z dala od wszystkiego co było przed tragedią.

          Po drugiej stronie książki dzielnie stoi Josh, którego również życie nie oszczędziło. Przyjaźni się z największym przystojniakiem w szkole, ale bohater jest ponad popularność i zainteresowanie ze strony innych - żyje w swojej prywatnej bańce, do której nikogo nie dopuszcza. A gdy jest zupełnie sam istnieje tylko on i jego meble.
           Postawę Nastyi można uznać za arogancką, wyniosłą. Dziewczyna nie mówi. Ani słowa. Jej styl ubierania jest dość prowokujący, co sprowadza się do nieprzyjemnych komentarzy i dużego zainteresowania swoją osobą płci przeciwnej. Jednak dziewczyna pozostaje zupełnie obojętna na zaloty jej rówieśników.
           Oby dwoje żyją życiem, które sami sobie wybrali. W momencie gdy Nastya pojawia się w drzwiach garażu Josha bez jakiegokolwiek makijażu, prowokującego ubioru, cała spocona po długim biegu, wszystko się zmienia i od tego momentu książka porwała mnie bardziej niż dotychczas. Wspólne wieczory spędzone na milczeniu, co jest dziwne zbliżają tych dwoje do siebie. Odkrywają wartość drugiej osoby i życia, które zostało im dane. Wzajemnie zaczynają się wspierać i rozumieć swoje zachowania, które podziwiają na swój własny sposób.
          Książka chwyta za serce. Nie zliczę ile razy łzy lały się na kolejne strony niezależnie czy to ze szczęścia, radości czy smutku. Obserwowanie walki z samym sobą, aby pogodzić się z przeszłością i otwieranie się na nadchodzącą przyszłość jest piękna, a zachwyt z tym związany wzrasta z każdym słowem, gdy próbują zrozumieć co się z nimi dzieje. Gdy przeczytałam ostatnie zdanie, podminowana odwracałam ostatnią stronę nie wierząc, że to już naprawdę koniec. I to jaki koniec. Mimo łez książkę skończyłam czytać z szerokim uśmiechem na twarzy.
        Gdybym miała uprawnienia do nadawania gwiazdek, tej książce jak najbardziej przydzieliłabym ich dziesięć. Z ręką na sercu zachęcam was do jej przeczytania.



Pierwsza recenzja! Strasznie się cieszę, że to właśnie dziś. Szablon jest chwilowy, bo czekam na swój własny, niepowtarzalny! Mam nadzieję, że was zainteresowałam. Całusy.