#4 - "Może nic mi się nie śniło dlatego, że choć raz w życiu moje życie przypominało piękny sen."

           Szczerze? Zastanawiałam się od czego zacząć. Doszłam do wniosku, że na pierwszy plan rzucę świeżą, urodzinową bułeczkę. Otóż, mówię o książce Rachel Van Dyken "Utrata", która rozpoczyna serię Zatraconych. Ostatnie zdanie opisu na tyle okładki pozostawiło znak zapytania w mojej głowie ("Jak to jest, gdy szansa na ratunek nieodwołalnie łączy się z utratą?"). Szczerze powiedziawszy usiadłam do niej o 12;00, a o godzinie 18;00 siedziałam zapłakana odkładając lekturę.
         Na jej początku poznajemy Kiersten w totalnym punkcie zwrotnym jej życia, gdy pojawia się na Uniwersytecie Waszyngtońskim, chcąc rozpocząć wszystko od początku. Dziewczyna pochodzi z zapadłej dziury, małej mieściny, gdzie liczba turystów w sezonie przewyższa liczbę mieszkańców, a jedynki uczniów są zapisywane w gazetach. Kiersten zmaga się z ciągłymi koszmarami odkrywając, że jej współlokatorka, nie ma jej za dziwadło, a sama jest specyficzna - fascynuje się tatuażami na sześciopakach "ciach". Dziewczyny zupełnie się różnią, doświadczona Lisa i cicha nic nie wiedząca Kiersten rozpoczynają nowe życie na uniwerku, zostawiając przeszłość za sobą.

           Jak to w każdej książce, którą czytam pojawia się punkt zwrotny w życiu bohaterki i tak jest również tutaj, gdy na jej drodze staje przystojny Weston Michelson (syn milionera, bożyszcz studentek), na którego wpada i nieświadomie liczy jego mięsnie ośmiopaku. O ironio, dziewczyna ma ochotę zapaść się pod ziemię, ale starszy kolega z uniwerku nie pozostaje obojętny na ten akt poniżenia i jeszcze bardziej zawstydza dziewczynę. Chłopak stara się zbliżyć do Kiersten jak tylko może, wiedząc równocześnie, że nie może posunąć się za daleko. W obawie żeby na koniec nie zostać samemu, gdy wszystko się skomplikuje i zawali, co dziwne(śmiech) nie udaje mu się ochronić przed nieuniknionym.
          Książka nie opowiada o standardowym love story, jak w każdej innej. Mówi o poświęceniu, żalu, współczuciu, wsparciu i ogromnej miłości, nie tyle kobiety do mężczyzny, co do najbliższych. Pokazuję jak ważne i wartościowe są więzy rodzinne i przyjacielskie. Ile trzeba przeżyć i wycierpieć by dosięgnąć nieba i docenić to co się ma. Gdy jest się pogodzonym ze swoim losem, ale pewne wydarzenia sprawiają, że chce się żyć mimo wszystko, a bezsilność jaka dopada jest nieuchronna i bolesna. Może to śmieszne, ale książka jest naprawdę o wielkim cudzie i pokazuje jakim darem jest życie, które się dostaje.
           Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że to mój ulubieniec miesiąca, jakkolwiek by to nie brzmiało. Jak tylko przeczytałam, a łzy rozmazywały mi obraz wyciągnęłam telefon i napisałam wiadomość do przyjaciółki "dziękuję za tak wspaniałą książkę". Szczerze powiedziawszy, jak mam zaczęte trzy serie, do których nie mogę się dobrać, bo niestety książki są drogie jak na książki, to wiem, że na drugą część "Utraty" rzucę się od razu.