Pięćdziesiąt twarzy Greya - film.

        To już dzisiaj. Trzynasty luty, premiera ekranizacji książki, w której są zakochane miliony kobiet. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to oczywiście tłumy dziewczyn/kobiet. Cóż to była dla mnie za niespodzianka. Wybrałam się do kina z bonamort, którą ciągnęłam wręcz na ten seans, przez cały film skupiona oglądała film bez żadnych emocji prócz śmiechu, który był obowiązkowy, iż okazało się, że z książki erotycznej zrobili komedie dla kobiet.
          Naliczyłam cztery sceny łóżkowe, a soundtrack właśnie do nich był idealnie dopasowany, naprawdę. Dzięki muzyce czułam jakbym to ja była na miejscu Anastasii. I z tych ważnych kwestii to muzyka była chyba najlepsza w całym filmie.
          Przyznam szczerze, że na początku nie byłam przekonana do Jamiego Dormana jako Greya, moje serce skradł seksowny Ian Somerhalder, który moim zdaniem powinien zagrać Christiana, jednak dzisiaj uznałam, że Jamie to idealny aktor do tej roli. Jego wzrok, uśmiech, postawa... Nic dodać nic ująć - cały Grey. Jednak co do Dakoty Johnson jak miałam zastrzeżenia tak nadal mam. Jako "ciepłe kluchy" idealnie się utożsamia z Anastasią, ale poza tym totalnie mi do niej nie pasuje.


Otóż w filmie nasza kochana Steele przeżywa orgazm przy każdym najzwyklejszym dotyku Greya, co mnie niesamowicie denerwowało.
          Kolejną kwestią niesamowicie irytującą było zbyt szybkie toczenie się akcji, gnali z fabułą aż się za nimi kurzyło! Możliwe, że też mi szybko czas leciał, ale to nie zmienia faktu, że pominęli naprawdę dużo ważnych, według mnie scen. Rozumiem, że ekranizacja zwykle jest gorsza od książki i czasami naprawdę odbiegająca od niej, ale to było apogeum. Naprawdę dużo się działo w krótkim czasie, a pominęli to co najważniejsze.

          Jeśli o zwykły film chodzi to jest na plus, jeśli o ekranizację książki na minus, niestety. Oczywiście mogło być gorzej, ale lepiej także. Zachęcam do obejrzenia, ale jeśli oczekujecie prawdziwego Greya to nie tu, moim zdaniem oczywiście. Koniec mnie trochę rozczarował, a po ostatniej scenie czułam straszny niedosyt, nadal mi czegoś brakuje, ale nie było najgorzej. Nie zapomnę słów, które wypowiedziała nie czytająca wcześniej książki bonamort: Grey jest psychicznie chory. Moim zdaniem jej opinia jest właśnie konsekwencją pominięcia niektórych scen i kwestii. Osobiście z ekranizacji nie jestem zadowolona, ale szczerze mówiąc nie zmarnowałam 2.5h, warto było, mimo wszystko.